(2070) Mijn visie voor de toekomst is gekomen door mijn eigen tekortkomingen.
Een vriendin vertelde tegen me wat ze niet fijn vond van mijn gedrag tegen over haar, dingen waar ik zelf niet bij stil stond. Dat te horen was confronterend en moeilijk, mijn eerste gedachte was zo bedoelde ik het niet. Maar ongeacht wat mijn intenties waren er was al pijn.
Het was makkelijk om mezelf te verstoppen in ontkenning, maar ik moet het eigenlijk accepteren om verder te gaan. Uit die gedachte begon ik na te denken:
Door er zo mee bezig te zijn, begin je het om je heen te zien. Op het nieuws, in films, bij je familie en jezelf. Mensen die hun gedrag en emoties ontkennen. Want het is makkelijker om te zeggen 'nee ik bedoelde het niet zo, je vat het verkeerd op' dan je impact te accepteren. Jezelf beschermen voor de landing door maar altijd in de wolken te blijven.
Dit was de eerste stap om deze nieuwe gedachtes te begrijpen want de relatie ermee staat met zoveel verbonden. Het is niet alleen hoe je naar andere uit maar ook hoe je met jezelf omgaat. Want mijn eigen emoties/gedrag herkennen die mijzelf negatief beïnvloed herken ik moeilijk.
Na bijna een innerlijke crisis begon ik na te denken over hoe ik deze gedachtes in een beeld moet vastleggen. Hoe het van binnen aanvoelde is moeilijk te beschrijven, maar het verdiende iets wat ik nog nooit gedaan had.
Denk dat ik nog boos op mezelf was. In het begin zag ik het bijna als een tumor, iets wat buiten mijn controle gegroeid was. Maar hoe dan ook moest vergaan door zijn eigen toedoen. Ik visualiseerde mijn vervreemding aan beide kanten van het zwaard.
Om eerlijk te zijn had ik geen idee waar ik mee bezig was, had nog nooit klei gebruikt. Ik was helemaal niet blij in het begin met het technische aspect, het skelet kon de zwaarte van de klei niet aan.
Maar dat allemaal voelde wel toepasselijk.
Maar na het skelet aan te passen dat het wel de gewicht van de armen aankon en ook in plaats van te kerven in de klei naar buiten te werken ging het stukken beter (:
Eerst wou ik de ontkenning zo ver te trekken dat je geen logica van jezelf in de vorm zou kunnen vinden. Maar je moet kritisch naar je spiegelbeeld kijken, de confrontatie is de eerste stap. Daarom heb ik gekozen om het een weerspiegeling te maken van de binnenkant van je huid.
Het was moeilijk om de armen te lijmen aangezien alleen de lijm deed pakken op het papieren skelet en niet op de klei.
Maar eenmaal toen dat allemaal zat en het lijf erom heen gekleid was werkte dat goed voor extra versteviging (:
Toen de verf nog nat was gaf het een effect alsof je het vers uit je lijf getrokken had, alsof het deed leven.
Vraag me af wanneer ik een stuk dichter bij de dood sta in 2070 ik hierna geleefd hebt. In het begin vond ik een verdriet in de vergeten delen van mezelf, maar die moesten nou eenmaal sterven voor wie ik morgen ga zijn. Denk dat we allemaal ontkenning in ons dragen, bewust en onbewust. Dat opbouwen en afbouwen maakt ons mens, zie iets moois in die cyclus. Daarom hou ik ook geen schaamte in wie ik gister was want ik kan het vermoorden.
Ondanks dat het nu helder voor me staat denk ik dat ik nooit zonder ontkenning ga leven, toch hoop ik dat de bewustwording van de cyclus mij zal helpen. Denk ook dat een beetje ben afgedwaald van de kern van de opdracht, heb een duidelijk beeld kunnen schetsen van mijn persoonlijke 2070 maar ik voel me te onzeker om te zeggen dat andere zich hierin ook in kunnen vinden.
Toch hoop ik dat we als mens vaker aan beide kant van het zwaard staan.
